Relikwie

O. Stanisław Papczyński przychodzi na świat w Podegrodziu koło Starego Sącza w rodzinie chłopsko-rzemieślniczej 18 maja 1631 roku, umiera natomiast jako przełożony generalny Zakonu Księży Marianów w Górze Kalwarii 17 września 1701 roku. Na chrzcie otrzymuje imię Jan, ale wstępując do Pijarów przyjmuje imię zakonne Stanisław od Jezusa i Maryi, które zachowuje też później, gdy staje się założycielem Zgromadzenia Księży Marianów. Stąd też pod takim imieniem jest powszechnie znany.

Jeszcze w łonie matki przeżył niezwykle niebezpieczną przygodę. Tuż przed narodzinami przepływała ona łodzią przez Dunajec. Nagle zerwała się burza i kobieta wpadła do wody, ale ocalała cudem. Wtedy to najprawdopodobniej ofiarowała Panu Bogu swoje dziecię, ochrzczone w miejscowym kościele pw. św. Jakuba.

Jako mały chłopiec przeżył jeszcze wiele innych dramatycznych chwil, m.in. oblał się wrzącym rosołem, ale jego rany zagoiły się bez interwencji lekarza, przetrwał też ciężką epidemię.

Swą edukację rozpoczynał w Nowym Sączu, aby kontynuować ją w szkole jezuitów w Jarosławiu, gdzie ukończył klasę gramatyki. Następnie podjął naukę w jezuickim kolegium we Lwowie. Uczył się także w pijarskim kolegium w Podolińcu oraz w jezuickiej szkole w Rawie Mazowieckiej. Ojciec Papczyński wstąpił w młodości do zakonu pijarów. Zniechęcony jednak lekceważeniem złożonych ślubów przez współbraci, po 14 latach opuścił zakon i postanowił założyć własne zgromadzenie. Stolica Apostolska zatwierdziła je pod koniec jego życia, w 1699 roku.

Był duszpasterzem w Warszawie w kościele zgromadzenia Księży Pijarów, przy ul. Długiej, w klasztorze Braci Mniejszych Obserwantów przy ul. Senatorskiej. Tę pracę łączył ze studiami teologicznymi. Święcenia kapłańskie przyjął w Brzozowie na Podkarpaciu.

Kiedy został kapłanem, z wielką gorliwością służył tym, do których został posłany. Ludzie zwracali się do niego z różnymi prośbami. Któregoś dnia stroskane małżeństwo przyniosło mu na rękach swojego dopiero co zmarłego syna. Rodzice płakali i prosili go o ratunek. A on kazał chłopca położyć na ołtarzu i odprawiał Mszę św. W czasie Przeistoczenia chłopiec ożył.

Ojciec Stanisław Papczyński miał wiele darów od Pana Boga - potrafił przepowiedzieć przyszłość, miał dar lewitacji oraz uzdrawiania. Choć nie chwalił się tymi darami, ludzie zauważali je i uważali go jeszcze za życia za świętego. Po śmierci Ojca Papczyńskiego przez długi czas jego ciało nie ulegało rozkładowi.

Dzięki wszechstronnej formacji intelektualnej i duchowej oraz praktyce na polu dydaktycznym, wychowawczym i duszpasterskim, wchodzi o. Stanisław Papczyński na stałe do dziejów kultury Rzeczypospolitej i Kościoła Katolickiego w Polsce, jako jeden z wybitniejszych humanistów i jednocześnie mistyków XVII w. . Daje się poznać jako gorliwy wychowawca młodego pokolenia obywateli Rzeczypospolitej.

Był też bardzo wyczulony na krzywdy społeczne, a w swoich pismach i naukach piętnował wady ówczesnej Rzeczpospolitej, przedstawiał program jej naprawy oraz brał w obronę pokrzywdzonych.

Z jego posługi dydaktycznej, duchowej i pasterskiej korzysta wielu, poczynając od prostego ludu, a kończąc na najwyżej postawionych osobistościach państwowych i kościelnych kraju m.in. król Jan III Sobieski i nuncjusz Antonio Pignatelli, późniejszy papież Innocenty XII.

Św. Stanisław Papczyński był spowiednikiem króla Jana III Sobieskiego. Władca ten lubił także słuchać kazań założyciela marianów, ten zaś miał przepowiedzieć Sobieskiemu zwycięstwo pod Wiedniem.

Żyjąc w czasach wielu wojen w XVII wieku, o. Papczyński był świadkiem śmierci tysięcy ludzi na polach bitewnych oraz od szalejących chorób zakaźnych. Sam towarzyszył wojskom polskim w kampanii wojennej przeciw Turkom. Widział, jak ludzie ginęli nie przygotowani na spotkanie z Bogiem. Miał też częste przeżycia mistyczne cierpień dusz czyśćcowych. Powodowany odruchem chrześcijańskiego miłosierdzia, powierzył założonej przez siebie rodzinie zakonnej szczególną misję wspierania modlitwą i uczynkami pokutnymi zmarłych w ich pozaziemskim oczyszczeniu. Równocześnie widząc upadek moralności i zagrożenie życia religijnego swoich rodaków, chciał, by jego zakon przyczyniał się do pogłębienia wiary i odrodzenia obyczajów narodu. Podjął zatem działalność apostolską szczególnie wśród ludności religijnie zaniedbanej.

Ojciec Stanisław zmarł w opinii świętości 17 września 1701 roku w Górze Kalwarii zwanej niegdyś Nową Jerozolimą (jest to centrum kultu błogosławionego). Znajduje się tu m.in. mariański kościół zwany Wieczernikiem, w którym umieszczono sarkofag z trumną o. Papczyńskiego. Po jego śmierci wielu ludzi modląc się za jego wstawiennictwem otrzymywało różnorodne łaski, a jego duchowi synowie skrzętnie je zapisywali.

Jeszcze w XVIII wieku rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny. Czekał na nią aż trzy wieki.16.XII. 2006 r. papież Benedykt XVI uznał ożywienie dziecka w łonie matki za wydarzenie nadprzyrodzone i podpisał dekret o cudzie dokonanym za wstawiennictwem o. Stanisława Papczyńskiego. Dekret ten otworzył drogę do beatyfikacji Założyciela Zgromadzenia Księży Marianów. 16 września 2007 roku w licheńskim sanktuarium maryjnym, Sekretarz Stanu Stolicy Apostolskiej kardynał Tarcisio Bertone ogłosił ojca Papczyńskiego błogosławionym.

Homilia Kardynała Tarcisio Bertone >

Dnia 2 października 2011r. w kościele Imienia NMP w Cieszynie, uroczyście wprowadzono relikwie świętego, w związku z zakończeniem nabożeństwa 20 sobót różańcowych, których mottem były słowa św. Stanisława Papczyńskiego - ,,IMIENIEM MARYI ZWYCIĘŻYSZ ". Św. Ojciec Papczyński usłyszał te słowa od samej Maryi, które później przekazał królowi Janowi III Sobieskiemu, wielkiemu zwycięzcy spod Wiednia.

Nabożeństwo Dwudziestu Sobót >

Zbiór modlitw za przyczyną św. Stanisława Papczyńskiego >