Żywy różaniec

W parafii istnieje grupa Żywego Różańca. Jest ona wielkim zapleczem modlitewnym, żyjącym najbardziej rozpowszechnioną w Kościele modlitwą maryjną, jaką jest różaniec. Jak pisał bł. Jan Paweł II „przez różaniec lud chrześcijański niejako wstępuje do szkoły Maryi, dając się wprowadzić w kontemplację piękna oblicza Chrystusa i doświadczanie głębi Jego miłości. Za pośrednictwem różańca wierzący czerpie obfitość łaski, otrzymując ją niejako wprost z rąk Matki Odkupiciela” (RVM 2).

Aktualna intencja >

W drugiej połowie XIX wieku modlitwa różańcowa propagowana przez oo. dominikanów, przeżywała niezwykły renesans. W 1826 roku Paulina Jaricot w Lyonie zaczęła organizować piętnastoosobowe grupy, nazwane później „żywymi różami”. Ta struktura umożliwiła jej w 1862 roku powołanie stowarzyszenia Żywego Różańca, które jeszcze za jej życia rozwinęło się w wielu krajach na całym świecie.

Modlitwa różańcowa, dzięki Żywemu Różańcowi, zatwierdzonemu przez papieża Grzegorza XVI w 1832 roku, przyczyniła się do wielu nawróceń i miała swój znaczący udział w rozkwicie chrześcijaństwa w XIX wieku. Dzieło Pauliny Jaricot otrzymało poparcie wielu biskupów i zostało przyłączone do wielkiej dominikańskiej Rodziny Różańcowej, obejmującej Bractwa Różańcowe i Różaniec Wieczysty.

W 2002 roku Ojciec św. Jan Paweł II w liście apostolskim Rossarium Virginis Mariae (O różańcu Dziewicy Maryi) ogłosił Rok Różańca (od października 2002 do października 2003 roku), wprowadzając jednocześnie nową jego część, dotyczącą publicznej działalności Pana Jezusa – tajemnice światła. Od tej pory cały różaniec liczy 20 tajemnic.

Do Polski Żywy Różaniec dotarł jeszcze w XIX wieku i istnieje po dziś dzień w prawie każdej parafii. Parafialne wspólnoty Żywego Różańca są jednostkami autonomicznymi, tzn. nie łączą się w struktury ogólnokrajowe czy światowe. Składają się z grup po 20 osób, z których każda codziennie odmawia jeden dziesiątek różańca, wymieniając co miesiąc tajemnice różańcowe. Na czele Żywego Różańca w parafii stoi zazwyczaj proboszcz lub inny kapłan przez niego delegowany, wraz z radą wiernych świeckich, zaś każdej Róży przewodzi zelator lub zelatorka. Bardzo istotne jest także to, że wszyscy członkowie Róży modlą się w tej samej intencji, która wyznaczana jest na każdy miesiąc.

Nabożeństwa Maryjne >

W Polsce obowiązuje Ceremoniał Żywego Różańca opracowany przez ojca Szymona Niezgodę OP w roku 1977, zatwierdzony przez prymasa Polski kard. S. Wyszyńskiego. Został on wydrukowany przez Biuro Misyjne w Warszawie i służy jako pewnego rodzaju Statut Żywego Różańca. We wstępie do Ceremoniału autor wyjaśnia, że powstał on z troski o dobro duchowe i rozwój religijno - moralny Polaków, ufając, że „Żywy Różaniec jako wypróbowane narzędzie Opatrzności Bożej zjednoczenia ludzi z Bogiem i z braćmi, oraz środek uświęcenia dusz, pomoże młodemu pokoleniu skutecznie wytrwać w wierze Ojców”.

Do obowiązków członków Żywego Różańca należy:

• odmawianie codziennie jednej tajemnicy różańca;
• udział w miesięcznej zmianie tajemnic różańcowej;
• częste przystępowanie do sakramentów świętych
• rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską;
• odważne stawanie w obronie wiary i Kościoła na wzór św. Dominika;
• udział w pogrzebie zmarłego członka Żywego Różańca oraz w modłach za spokój jego duszy;

Członkowie Żywego Różańca mogą dostąpić odpustu zupełnego, pod zwykłymi warunkami, osiem razy w roku, mianowicie:

• w dniu przyjęcia do Żywego Różańca;
• Narodzenia Pana Jezusa;
• Zmartwychwstania Pańskiego;
• Zwiastowania NMP;
• Wniebowzięcia Matki Bożej;
• Królowej Różańca Świętego;
• Niepokalanego Poczęcia NMP;
• Ofiarowania Pańskiego.

Członkowie Żywego Różańca w duchu odpowiedzialności za Kościół i świat, otaczają modlitewną opieką tych, którzy najbardziej jej potrzebują. Jednym z pierwszorzędnych celów tej grupy jest wynagradzanie Bogu za popełnione zło i wezwanie do nawrócenia. Żywy Różaniec jest jakby „duchową elektrownią”, która ciągle zasila wiernych mocą Bożą, zachęca do naśladowania Jezusa Chrystusa, do działalności apostolskiej i charytatywnej wśród ubogich, chorych, rodzin wielodzietnych, zaniedbanych religijnie i moralnie itp. Broni przed ateizmem, laicyzmem, zepsuciem obyczajów, mobilizuje do walki ze złem i do nabywania cnót.